Karstaovend

We kreupen de middag deur
strukelend over ofval
van vrogge vuurpijlen
en astronauten, strunend
deur bevriende bossen
op zuuk naor de leste
hulsttakken met bessen
en later bespiedden wij
as waore voyeurs
vrumden die achter
hel verlochte roeten
hun zegeningen telden
wij zagen hier en daor
vlammen van keersen
onder de maretakke
mekaar kört smokken
en vernuverden oens
de sleutel vund zien weg
zunder het slot te zuken
wij veegden de kilte
van oenze scholders
en ik plette de natte
druppels, strielde
de ingeholden slaop
wat speuls nog 
van oen gezichte

Ria Westerhuis